ഞാനും കണ്ടു, നിളയെ!

ഒരു പുഴ ഒഴുകുന്നത് എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും നോക്കിയിരിക്കാം. അതിനെ പറ്റി എത്ര വേണമെങ്കിലും എഴുതാം, അളവറ്റ വർണ്ണനയേകാം. കഥകളിൽ മാത്രം കേട്ടിട്ടുള്ള ചില പുഴകൾക്കും നദികൾക്കും നാമൊക്കെ ഭാവനയിൽ ഒരു രൂപം കൊടുത്തു സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിനുള്ളൊരുത്തമ ഉദാഹരണമാണ് ഭാരതപ്പുഴ. 

നിളയെ സ്നേഹിക്കാൻ വ്യക്തിപരമായൊരു കാരണം എനിക്കുമുണ്ട്. ഇരുപത്തിരണ്ടു വർഷങ്ങളായി തിരുന്നാവായ നാവാമുകുന്ദ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കൽപടവിൽ അച്ഛന്റെ ശ്രാർദ്ധ ദിവസം ബലിയിട്ടു നിളയിൽ മുങ്ങുന്ന ഒരു പതിവുണ്ട്. പതിനൊന്നു വയസ്സ് തൊട്ട് ഞാൻ കാണുന്ന ആ നിള അപൂർണമാണ്. ഒഴുക്ക് എന്നതിലുപരി പിടിച്ചു നിർത്താൻ കാരണങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ ഓടി രക്ഷപെടുന്ന ഒരാളുടെ കിതപ്പായിരുന്നു അവൾക്ക്. കവി വർണിച്ച കൊലുസ്സിന്റെ കിലുക്കമോ ചിരിയോ ഒന്നും ഞാനോ എന്റെ സമപ്രായക്കാരോ കണ്ടതായി തോന്നുന്നില്ല. ഇന്ന് കേരളത്തിൽ രണ്ട് തലമുറകൾ ഉണ്ട്. ഭാരതപ്പുഴ തുഴഞ്ഞു കടന്നിരുന്ന കാലത്ത് ജനിച്ച ഭാഗ്യവാന്മാരും നടന്ന് കടക്കാവുന്ന കാലത്ത് ജനിച്ച നിർഭാഗ്യവാന്മാരും. നാളത്തെ കേരളം നിർഭാഗ്യവാന്മാരുടേതാണ്. വെള്ളത്തിന് വേണ്ടി പുഴ നടന്ന് കടക്കേണ്ടി വരുന്ന നിര്ഭാഗ്യവാന്മാരുടെ.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഈ വർഷം അപ്രതീക്ഷിത ശക്തിയാർജ്ജിച്ചു വന്ന കാലവർഷം ഒരു പുണ്യം ചെയ്തു. ഭാരതപ്പുഴ കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നു എന്ന ഒരു പത്ര വാർത്തയായിരുന്നു അത്. പലരുടെയും വർത്തമാനങ്ങളിലും കവിതകളിലും സിനിമകളിലും മാത്രം കേട്ട് ഞാൻ ഭാവനയിൽ കണ്ട നിളയെ നേരിട്ടൊന്ന് കാണാൻ അമ്മയെയും കൂട്ടി ഒന്ന് പോയി. നാളിതുവരെ നിളയെ പറ്റി കേട്ടതും അറിഞ്ഞതുമൊക്കെ അവിടെ ചിലവഴിച്ച കുറച്ചു സമയത്തിൽ എന്നിലേക്കോടിവന്നു. ആദ്യം ഓർമ്മ വന്നത് ഞെരളത്ത് ഹരിഗോവിന്ദൻ പാടിയ "കര രണ്ടിലും മണ്ണ് കാലയാക്കി മാറ്റിയ, കാതരയാം പ്രാണപുണ്ണ്യാഹമേ" എന്ന വാരിയാണ്.. മനസ്സിൽ ഓർത്തത് അറിയാതെ ഞാനൊന്നേറ്റു പാടി..ശാശ്വതമായൊരു ഒരു കാഴ്ചയല്ല ഇതെന്ന തിരിച്ചറിവോടെ തന്നെ..

"എന്നാ പോയാലോ" എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചപ്പോൾ "ഞാനൊന്നു തൊട്ടിട്ടു വരാം" എന്നായിരുന്നു എന്റെ മറുപടി. ശാന്തിതീരം ശ്മശാനത്തിന്റെ അടുത്തുള്ള പടവുകൾ ഇറങ്ങി ചെന്ന് ഞാൻ ഇത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത രൂപത്തിലൊഴുകുന്ന നിളയെ ഒന്ന് തൊട്ടു. ചരിത്രപുസ്തകത്തിൽ നിന്നിറങ്ങി ഒരു സന്ദർശനം നടത്തി തിരിച്ചുപോകാൻ വന്ന ഒരാളെ കണ്ട മിശ്രാനുഭവത്തോടെ കിട്ടിയ ഒരു തൊട്ടറിവ്‌. 

മഴയൊഴിഞ് നാല് ദിവസം വെയിലൊന്നുദിക്കും വരെ ആയുസുള്ള 209 കിലോമീറ്റർ ദൈർക്ക്യമുള്ള കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും നീളം കൂടിയ രണ്ടാമത്തെ നദി! സംരക്ഷിക്കാനായി ഞാനൊന്നും ചെയ്യുന്നില്ല. പക്ഷെ ഉപദ്രവിക്കില്ല എന്നൊരു തീരുമാനം എനിക്കുണ്ട്. ഉപദ്രവങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിൽ തിരിച്ചു വരാവുന്ന ദൂരത്ത് പ്രകൃതി ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. നിളയുടെ ഈ വരവും അതിന്റെ ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണെങ്കിലോ....

"വന്ദേ നിളാ നദി ജീവപ്രദായിനി 

മാമല നാടിന്റെ മാതൃസ്വരൂപമേ 

കര രണ്ടിലും മണ്ണ് കാലിയാക്കി മാറിയ 

കാതരയാം  പ്രാണ പുണ്യാഹമേ"

Artist Jaleel, Fort Kochi

Artist Jaleel

This is Artist Jaleel, a 53-year-old renowned street painter from Mattancheri. 

Today while scrolling through the Instagram feeds I had a smile when I saw Jaleelkka’s photo in one of Kochi’s Instagram page. But the smile lasted only until I read the caption for that picture which read “RIP Jaleelkka”. On a further hunt for the reality, I learned that he passed away two days back on 16th May 2018. That was indeed a death that made my mind slip to a cold numbness for a while. He was barely an acquaintance. It was his paintings were that caught my attention on my second or third visit to Fort Kochi beach. More than the paintings what hooked me to a want to see the painter was the kind of soul those paintings carried. I would love to say that, that man was overfilled with beautiful and loud free minded thoughts. His paintings were candid enough making the idea behind them accessible for a man with an average IQ (like me, at least). They will never make you stand before of them as if a punishment to guess an idea. They were quite straight to the point. 

After Fort Kochi became one of my favorite and familiar locations in Kochi, one day I saw a skinny man with neck-

Photo by Mohammad Yaazi

long hair sitting near those painting. Without a second thought, I walked to that man. My excitement was uncontrollable. I praised his painting with even more excitement. That man, Jaleel, greeted all of my excitement with one of the most peaceful smiles I have come across in life so far. That conversation did last for a while. When asked about his income to buy the painting materials, he told me, "There are still so many good people on earth who know that I cannot live without drawing, They help me." I noticed a box near him and on it, it was written: "Please help me". From that little convo, that man's irresistible appetite to express himself was quite evident to me. Each of his painting was his vehement aimless scream. I have met him 4-5 times after that. Every time I make it a point to keep some money in his pocket. He gifts me that smile in return. 

He does not have that recognition, accolades, honors, fame or anything that could shout his name out to the world. Yet, Jaleelkka was a celebrity for me. A person with that art quotient is no less than any celebrities out there. They are recognized when someone walks up to them and share what he felt about their work. Be it a street artist, a blind singer, Mohanlal, Yesudas or Peruvanam Kuttan Marar. Art should not go unnoticed and unacclaimed. Not many people can make it to the peak of what they do. Some fly high and touch the stars, while some crawl on earth. 

I couldn't end this day without a post about that man. Jaleel, the soul who preached, "God is an Artist, not an Engineer". 

Lucky God! There's now one more person who could make heaven look more beautiful. 

വർണ്ണങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്ന തൃശ്ശൂര്കാരൻ

ആഘാഷങ്ങൾ ചെറുതായിട്ടും വിവേചനത്തോടെയും ആഘോഷിച് പരിചയമില്ലാത്ത നാട്ടിലുള്ള ഒരുത്തന്റെ മനസ്സിലെ മൈത്രി...

ഒരു വാരാന്ത്യം തൃശ്ശൂരിൽ എത്തിയ ശേഷം പതിവ് പോലെ റൗണ്ടോന്നു കറങ്ങാമെന്നു കരുതി ഇറങ്ങിയപ്പോൾ കണ്ടത് ഒരു പ്രമുഖ പാർട്ടിയുടെ സമ്മേളനത്തിനൊരുങ്ങി കേവലം ഒരു നിറത്തിൽ മുങ്ങി ശ്വാസമെടുക്കാനാവാത്തവണ്ണം നിൽക്കുന്ന തൃശ്ശൂരിനെയാണ്. ദേഷ്യത്തിലുപരി എനിക്കപ്പോൾ ആ തേക്കിൻകാടിനോട് തോന്നിയത് സങ്കടവും ലോകത്തു തന്നെ ഇത്രയും വൈവിധ്യമാർന്ന തൃശ്ശൂർ പൂരം നടക്കുന്ന ആ വടക്കുംനാഥന്റെ ക്ഷേത്ര മൈതാനതിനെ കേവലം ഒരു നിറത്തിലേക്ക് ചുരുക്കിയ രാഷ്ട്രീയക്കാരോട് പുച്ഛവുമാണ് .

സ്വന്തം നാട്ടിലെ പൂരവും വേലയും ക്ഷേതകലകളും മറ്റു മതാചാരങ്ങളുമെല്ലാം മനുഷ്യനെ ലോകത്തിന്റെ ഏതു കോണിലിരുന്നാലും അവനെ വാചാലനാക്കുന്ന, മനസ്സിനെ സ്വന്തം മണ്ണിൽ ഉറപ്പിച്ചു നിർത്തുന്ന വേരുകളാണ്. ഇത് ഒരു വർഷം പൂരത്തിന് മാത്രമായി തൃശ്ശൂരിൽ എത്തുന്ന പ്രവാസികളുടെ എണ്ണമെടുത്താൽ തന്നെ വ്യക്തമാവുന്നതാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു സ്ഥലം. അവിടെ അന്ന്, വർഷത്തിലെ ആ പൂരദിവസം എത്തിച്ചേരുന്നവർക്കു പ്രയാബേദമന്യേ ഒരേ ആവേശമേയുള്ളു... പൂരാവേശം. മതത്തിനോ ജാതിക്കോ സാമ്പത്തികശേഷിക്കൊ പ്രശസ്തിക്കോ പ്രായത്തിനോ സ്ഥാനമില്ലാതാക്കി ഏവരെയും തുല്ല്യരാക്കുന്ന എന്റെ നാട്ടിലെ ആ മുപ്പത്തിയാറ് മണിക്കൂർ. അത് മുടങ്ങാതെ അനുഭവിക്കാൻ പറ്റണം എന്ന് വടക്കുംനാഥനോടു വരം ചോദിക്കാൻ റെഡിയായി നിൽക്കുന്ന ഒരുപാട് ചുള്ളൻമാരെനിക്കറിയാം.

എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത വർണ്ണങ്ങളിൽ തീർക്കുന്ന കുടമാറ്റം നടക്കുന്നിടത്താണ് വെറും ഒറ്റ നിറത്തിലുള്ള കൊടികൾ. ക്ഷണിക്കാതെ പൂരം കൊള്ളാൻ വരുന്ന ലക്ഷണക്കിനു വരുന്ന ജനങ്ങൾക്ക് പകരം ഒരു നിറത്തിന്റെ കീഴിൽ ദിവസകൂലിക്കെടുത്തു എണ്ണം തികയ്ക്കാൻ വാടകക്കെടുക്കുന്ന അണികളും. ഇന്നും ഞാനറിയുന്ന തൃശ്ശൂർക്കാരെ ഒന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഘടകം തൃശ്ശൂർ പൂരമാണ്. അത്തരത്തിൽ ഒരു ഒന്നിപ്പിക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടു പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയും ഞാനോ എനിക്കറിയുന്നവരോ കണ്ടിട്ടില്ലെന്നതാണ് ഒരു സത്യം. ഭിന്നിപ്പിക്കാനല്ലാതെ ഒന്നിപ്പിക്കാൻ ഇവരൊക്കെ എന്നെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് തന്നെ സംശയമാണ്. സമ്മേളനങ്ങൾക്കല്ല ആഘോഷങ്ങൾക്കാണ് ജനങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കാനാവൂ. 

ഒറ്റ നിറം എന്നത് ഇരുട്ടാണ്. കലയും സൗന്ദര്യവും പ്രകൃതിയും നിലനിന്നുപോകാൻ അനേകായിരം വർണങ്ങൾ വേണം. ആഘോശങ്ങളാണ് വേണ്ടത് സമ്മേളനങ്ങളല്ല.  ഒറ്റ നിറത്തിന്റെ പേരിൽ തമ്മിലടിച്ചും വെട്ടുംകൊണ്ട് ചത്തുവീഴുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലതല്ലേ നമുക്കായുള്ള അനേകായിരം വർണങ്ങൾ സംരക്ഷിച്ചു ആഘോഷങ്ങൾ ആവേശമായും ജീവിത ലഹരിയുമായി വരും തലമുറകൾക്കു കൂടി പകർന്നു കൊടുക്കാൻ കഴിയുന്നത്..